Walt Whitman

Walt Whitman (1819-1892) cumpriu esta semana 186 anos.

“Máximo cantor do Eu, do corpo humano, do sexo, da fraternidade universal, da igualdade democrática; profanador insigne de todas as convencións de forma e linguaxe”, afirma a contraportada da tradución que J. L. Borges realizou de Follas de herba, editada en versión bilingüe por Lumen. É a única que temos na biblioteca (CDU: 811.11 / WHI / hoj), pero reúne case todas as poesías que o poeta norteamericano foi corrixindo e aumentando desde a primeira publicación en 1855 de Leaves of Grass, libro que este ano cumpre 150 anos. Nel está o magnífico Canto de min mesmo (Song of myself) do que cito o número sete pola tradución ao galego de Edicións Positivas:

Galería
de imaxes

¿Pensou alguén no afortunado que é nacer?

Apresúrome a aforrarlle que é igual de afortunado ca

morrer, seino.

Morro cos que morren e nazo co recén nado que acaban de

Lavar, os meus límites non están entre o meu chapeo e as

miñas botas,

E examino varios obxectos, non hai dous iguais, todos son bos,

Boa terra e boas estrelas, e todo o que lles pertence é bo.

Eu non son a Terra, nin o que lle pertence,

Son o consorte e compañeiro da xente, todos tan inmortais e

Insondables coma min;

Non saben o inmortais que son, pero eu si.

Cada especie para si mesma e para o seu, para a miña o

varón e a muller,

Para min aqueles que foron mozos e aman as mulleres,

Para min o home que sente orgullo e sabe como doe non ser

querido,

Para min as meniñas tenras e as solteironas, para min as nais

e as nais das nais,

Para min beizos que sorriron, ollos que verqueron bágoas,

Para min cativos e os enxendradores de cativos.

¿Quen sente temor de fusionarse?

¡Íspete! Non es culpable ante min, nin podre, nin inservible,

Véxote a través do pano e do algodón queiras ou non,

Estou aquí, tenaz, cobizoso, incansable e non poderás

afastarte de min.

Categorias: Recomendacións

Escrito por: Serafín

Comentarios

javier dice:

02-06-2005 16:18:30

Ah!, Whitman, maravilloso. Nunca esquecerei eses maravillosos versos: "Quienquiera que seas sospecho con temor que caminas por los senderos de los sueños..." Que bo gusto, Sera. Un abrazo whitmaniano.